Lentemomentjes
Gisteren was de vierde bijeenkomst van de opleiding voor mindfulness trainer die ik bij het ITIP volg. Het thema van deze opleidingsdag was ‘dankbaarheid en aandacht voor het goede’. Op deze dag merkte ik weer hoe ik in de natuur getroffen kan worden door schoonheid. Een mooie voorjaarsbloem, een mooie lucht, de geur van hout, een konijntje dat weghuppelt of een roodborstje dat me vriendelijk aankijkt. Even is dan alle besef van tijd, plaats en beperktheid weg. Dan ben ik vol aanwezig en in verbinding met mijzelf en alles om mij heen. Het gaat vanzelf, ik hoef er niets voor te doen. Geluksmomenten. De lente nodigt mij er altijd extra toe uit.
En weet je wat ik nou zo wonderlijk vind? Op de een of andere manier blijven die momenten bij mij vaak minder plakken dan die dingen die niet zo lekker gaan. En gisteren ontdekte ik opeens waarom.
Positieve gevoelens zijn als een ei
Op het moment dat ik zo’n krachtige gelukservaring hebt dan stroomt alles. Er is flow. Ik beleef de energie en de ervaring van het moment. Ben helemaal in het hier-en-nu. En die ervaring is ook vluchtig. Vervliegt weer als ik eruit ben. Eigenlijk zijn er nauwelijks gedachten. Het gaat door mij heen, stroomt en is weer weg. Ik ken dat ook uit het begeleiden van of representeren in opstellingen. Op het moment is het heel intens.. en daarna ben ik het weer kwijt.
Negatieve gevoelens zijn als klittenband
Als er spanning in me is, of als er dingen zijn die niet lekker gaan, dan voel ik dat in mijn lijf. En heel vaak gaan daar meteen gedachten overheen. Ik wil van de spanning af, de situatie veranderen, uit de weg te ruimen of wil terug naar van die fijne gelukservaringen. Dat kan een bron van groei zijn, maar kan ook heel vermoeiend zijn. Negatieve gevoelens zijn als klittenband zei iemand gisteren. Ze blijven gemakkelijk plakken. En positieve als een ei. Die omhullen je en geleiden langzaam van je af.
Spreken vanuit de ervaring
Het geeft mij energie als ik stil sta bij die geluksmomentjes. Ze waarderen en ‘overdenken’ helpt mij om mij te verbinden met mijn bron en dat wij mij inspireert en energie geeft. Als ik ze af en toe overdenk, dan blijven ze beter plakken. Van daaruit maak ik gemakkelijker bewuste keuzes op lastige momenten. En als ik die geluksmomentjes met anderen deel, puur woorden geef aan de ervaring, dan geeft dat nog meer energie. Het werkt aanstekelijk.
Woorden geven brengt ook de andere kant in beeld
Maar verwoorden brengt ook een andere kant met zich mee. Met de woorden komt de energie van de ervaring in een vorm. En met de vorm komt de dualiteit. Dan besef ik mij dat het niet altijd fijn is en wil ik soms de fijne ervaringen vasthouden. En dan ben ik ongemerkt bezig met alles waar ik vanaf wil. Weg het lentemomentje… weg ervaring.
En als ik in een groep woorden geeft aan een ervaring voel ik ook meteen dat de oerwetten van sociale systemen gaan spelen. De regels van de kudde. Wie ben ik om dit zo groot en vol te ervaren? Hoor ik er nog wel bij als ik het naar buiten breng?….
Daarover gaat ook het bekende gedicht van Marianne Williamson (uit het boek Return te Love).
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
waar we het allerbangst voor zijn.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van God?
Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen.
We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.
Beleef het voorjaar…
Buiten is het voorjaar in volle gang. Hoe is een prachtige tijd om de natuur volop te beleven. Kijk eens wat er met jou gebeurt als je de schoonheid opzoekt!
