Afgelopen dinsdag ging ik met mijn vader naar het ziekenhuis. Mijn vader is blind en slecht ter been. Als ik de gang naar zijn woning in het verpleeghuis oploop, komt de verzorgster al met hem aangelopen. Voor ik mijn vader kan groeten zegt ze ‘ja ik begreep al dat u meegaat, u moet wel een beetje opschieten, de taxi kan elk moment komen’. Verbouwereerd, we hebben de rolstoeltaxi over een kwartier besteld, kijk ik haar aan en begroet ik eerst mijn vader.

Na een half uurtje wachten in de hal beneden, haalt een jonge taxichauffeur ons op. Als ik in de taxi naast mijn vader zit, praten we wat over de laatste weken die zo anders zijn geweest dan daarvoor toen hij nog thuis was. Hij vertelt hoe lastig het is dat er zo’n tekort aan personeel is. Dat ze echt wel aardig zijn en het goed bedoelen, maar dat hij zo vaak moet wachten of al vroeg in bed wordt gelegd. Ik vraag hem hoe het gaat met eten. Of er dan mensen zijn die hem kunnen helpen omdat hij het niet ziet…

Als we bij het ziekenhuis aankomen licht de taxi chauffeur opeens alles wat hij doet heel zorgvuldig toe. “Mijnheer van de Kop, ik ga nu u gordel afdoen, ik koppel nu de rolstoel los en dan rijd ik u via het liftje uit het busje.” Als we afscheid nemen legt hij zijn hand op de arm van mijn vader en vraagt mij of we misschien door kunnen geven dat hij blind is. Omdat hij het fijn vindt om dat van te voren te weten, omdat hij het niet kan zien als iemand in een rolstoel zit. “U kunt het doorgeven bij ‘de WMO’.”

Mijn hart maakte een huppeltje. Hoe fijn deze attente en betrokken chauffeur op deze vroege ochtend tegen te komen. Dit is waar zelforganisatie en realiseren van de bedoeling voor mij over gaat. Eigenlijk hoeven we alleen maar steeds contact te maken op wat er is. Echt contact. En dan kan iedereen z’n eigen steentje bijdragen aan een leefbare ouderenzorg. Al is het nog zo klein.

Ik heb het meteen doorgegeven bij de taxicentrale toen ik de terugrit reserveerde.  Natuurlijk konden ze daar een notitie van maken.

Meer lezen? 

2 reacties. Reactie plaatsen

  • Dit zijn de verhalen die we nodig hebben in de zorg, maar eigenlijk overal waar nensen met elkaar omgaan. Dank Petra voor het delen.

    Beantwoorden
    • Petra van de Kop
      mei 6, 2016 7:29 pm

      Dank je wel Henk. En ja.. deel deel. Verhalen kunnen vitaliteit aanboren! Ik voel me dankbaar met alle ervaringen, lessen en inspiratie van de Storytelling Academy.

      Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Henk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.